Vrije expressie Recensies
​
Groentje
Een blog ontwerpen was een volstrekt nieuwe activiteit voor mij. Vervelend dat ik meestal stress ervaar bij nieuwe opdrachten en uitdagingen. Maar, eerlijk is eerlijk. Ik heb genoten van het schrijven en mijn culturele wereld te verruimen. De vormgeving van deze site is eerder een ode aan eenvoud. Less is more.
​
Culturele opvoeding
​
Cultuur was in ons gezin aanwezig maar niet op een heel actieve manier. Mijn ouders zijn nog steeds (Humo)lezers en houden van een goede streep muziek. Door hun smaak heb ik mezelf muzikaal opgevoed tot een muziekliefhebber. Ik had graag ook muziek willen spelen, maar dat is er nooit van gekomen. Dat vind ik nog steeds een gemis. Maar ik zing recent wel in een koor. Dat vind ik ook heel verrijkend en vooral ontspannend. Geregeld ga ik naar optredens en festivals. Maar gewoon een spotify-lijst ontwerpen is voor mij al bijna evenwaardig. Want tijd om alles te blijven opsnuiven is schaars.
Mijn moeder en zus waren fervente lezers. De hele dorpsbibliotheek werd door hen uitgelezen. Ik las dan weer minder maar ik heb altijd wel belangstelling gehad voor Taal. Dat uitte zich meer in het graag luisteren en kijken naar Tv- programma’s zoals: 'Alles kan beter, Tien voor Taal, Alleen Elvis blijft bestaan, Winteruur.' Ik houd van lezen en schrijven maar op één of andere manier vraagt dat in het drukke huishoudelijke bestaan meer energie dan pakweg een Netflix serie kijken. Die kijk ik dan eerder voor de spanning dan wel voor de interessante zinnen of woorden.
Wat voor mij wel belangrijk is bij cultuur, is dat er een boodschap of wat verdieping in zit, want eigenlijk maakt de aard van de activiteit niet uit. Het mag gewoon niet oppervlakkig zijn, want dan haak ik af. Ja, ik denk dat ik een meerwaardezoeker ben.
Een museum bezoeken, een lezing bijwonen gebeurt af en toe. Maar toneel en operavoorstellingen bezoek ik zeer zelden. En niet uit desinteresse, maar het is een minder evidente optie ofzo? Ondertussen heb ik al een aantal culturele vrienden gevonden die graag met mij verder exploreren. Want mijn partner houdt enkel van optredens.
Het napraten is minstens even leuk dan de activiteit op zich. Dit doe ik enkel mondeling met mijn metgezel of door iets te posten op Instagram.
De opleiding opent mijn culturele venster, verder open!
​
​
Het optreden van Flip Kowlier op 25/2/23 in Warande was niet uitverkocht. Dat begrijpen ik en mijn metgezel niet goed. Ooit, lang geleden ging ik naar een optreden in CC te Lier (toen nog CC De Mol) kijken naar Gorki met wijlen Luc De Vos. Als verrassingsgast kwam toen Flip Kowlier opdraven. Het was een toen wat gekke, maar goed klinkende combinatie.
Zoveel jaren later, ging ik met een nieuwsgierig gevoel terug luisteren naar ‘De Flippe’ in de Warande. Hij was vergezeld met (zin moatn’?) een band die een heel arsenaal aan gitaren had meegenomen. Het optreden startte met het melancholische nummer ‘In de vaert’. Ik miste zijn kompaan Wannes Capelle niet. Het viel me op dat Flip heel laag en diep kan zingen. Hoewel het een triestig nummer is, zorgt de warme stem van Flip voor een bepaalde troost. En, het is zelfs een beetje een grappig nummer. Als ik de tekst lees en interpreteer gaat het over iemand die eigenlijk uitvluchten zoekt om in de vaart te springen. Te bang om laf te zijn eigenlijk.
Op het podium, boven de band hangen lampionnen die echt een gezellige huiskamersfeer creëren. Het maakt de sfeer compleet.
In de eerste helft spelen ze nog een heel sappige versie van een golden oldie (Born to be alive – Patrick Hernandez, klik op de link in de titel om het nummer te beluisteren) gedubd in het West-Vlaams ‘Geboren voe te leven’. Een heerlijke luisterversie. Ook het broze liedje ‘Bjistje in min uoft’ klonk ook zonder Geike Arnaert heel mooi. Gevoelens worden in dit nummer op een eenvoudige en schattige manier beschreven. Ik raad aan om de songtekst te ontcijferen. Je komt niet bedrogen uit.
Het krachtige nummer ‘Directeur’ doet een beetje denken aan de liedjes van ’t Hof Van Commerce omdat hij hierin ook rapt en met volle overtuiging frustraties uitschreeuwt. Maar om het nummer kwaliteitsvol af te werken is het vergezeld met een mooie partij strijkers.
‘Vergeten’ een nummer waarbij hij verwijst naar mensen (al dan niet op leeftijd) die voortdurend dingen vergeten. Iedereen voelt zich eigenlijk meteen aangesproken. Hij lijkt zo mild voor zichzelf en anderen. Het nummer zelf deed me heel erg denken aan ‘Gloria’ van The Doors met een hele schelle rif op het einde. De brave huisvaders op het podium ontpopten zich als (oude) rockers.
Ook ‘Detox Danny’, ‘September’ en op het einde ‘Mo ba nin’ ontbraken niet. Bij dat laatste nummer ontstond een dialoog tussen band en publiek. Wij werden vriendelijk verzocht om het refrein ‘Mo Ba Nin’ mee te zingen. Uiteraard deden we dat. En toch dacht ik: ’Flippe je zit oes heweun ut te lachn’. Hij had er plezier in.
Het is niet nodig om steeds de underdog te zijn Flip. Hoe raar het ook klinkt dat West-Vlaams, deze muziek is helemaal af en klinkt voor mij zeer internationaal.
‘Flippe, wieder hen der van henotn’
​
​
LE NOZZE DI FIGARO
Open voor Opera
We - ik en mijn medegezel- stelden ons open voor opera. Met een open blik en gevuld van nieuwsgierigheid trokken we naar CC Zwanenberg in Heist- op - den - Berg. Met dit CC heb ik een beetje een band. Mijn partner heeft deze renovatie met het toenmalige bouwbedrijf waar hij voor werkte gerealiseerd. Het vele organiseren, berekenen, delegeren, structureren en controleren zorgde uiteindelijk wel voor een mooi resultaat. We mochten 12 jaar geleden dan ook naar de feestelijke opening. Onze dochter was toen 5 weken oud en moesten haar toen al ‘uitbesteden’. Mijn moederhart lag net niet aan greuzelementen.
Zoveel jaren later zit ik terug in deze zaal. Al zeker een 10 op 10 voor accommodatie. Maar 5 minuten later keerde mijn opwinding om in ergernis. En de dag nadien voelt de voorstelling aan als een teleurstelling. Toch voeg ik eraan toe dat door mijn sappige medegezel de nabeschouwing wel heel amusant was en bij uitstek het tofste van de avond.
We zetten onze trots even opzij en hebben aan andere toeschouwers gevraagd: “Waar ging dit stuk in godsnaam over?” In pseudo psychotherapeutische woorden zeiden ze: “Het gaat over een driehoeksverhouding tussen de Graaf, de knecht Cherubino en de Gravin." Ach zo.
Ging het dan echt alleen over een Gravin die zich niet meer begeerd voelt door haar man en hem wil bedotten om zijn liefde te testen?” Wat een triviale boel. Echt een boel, want de sopraan werd afgelost door saxofonist en klarinettist, pianist en een zogenaamd grappige vertolking van het verhaal door de acteurs. Te veel in één voorstelling. Te veel!!!
We keken dus naar een voorstelling van “Le Nozze di Figaro.” Neen, deze onwetende cultuursnuivers hadden geen voorbereiding getroffen door het verhaal voordien al op te zoeken, omdat dat meestal niet nodig is voor een cultureel ontspannende avond. Soms moet je dingen onvoorbereid op je af laten komen vind ik. Dat maakt het leven een beetje spannend. Het kan soms heerlijk speels zijn, het leven. Want dit geloof je niet. Terwijl ik deze recensie schrijf luister ik op de achtergrond naar de radio in een tamelijk gezellige cafetaria. Simultaan kijk ik naar het tennis van mijn dochter. Ik typ en ik hoor dit nummer: “The opera.” van Dizzy man’s band. Shazam herkende het nummer meteen. Ik beslist niet! Dit is toch een prachtig voorbeeld van de heerlijke onvoorspelbaarheid in het leven? Gelukkig is het schreeuwerige nummer snel gedaan en geniet ik inmiddels van The beatles.
Het klopt, ik ben een muziekliefhebber. Daarom kan ik bevestigen dat de sopraan in het stuk prachtig kon zingen. Iedere keer dacht ik, blijf zingen alstublieft en stop met deze chaotische vertoning! Ik heb me heel het stuk geërgerd omdat ik het gewoon niet begreep en ook niet grappig vond en terwijl hoorde ik de andere toeschouwers lachen. Waarom?
Ik had veel meer drama verwacht in combinatie met melancholische muziek. Maar ik heb heel veel respect voor de acteurs die hun tekst feilloos kenden en op geen enkel moment een woord leken te vergeten. En toegegeven, misschien mist deze recensie ook een beetje diepgang. Maar dat ontbrak ook in het stuk naar mijn gevoel. Dus ik ‘join the club.’
Ondertussen heb ik naast teleurstelling ook een schuldgevoel gekregen omdat ik niet naar het tennis keek van mijn dochter terwijl ik dit schrijf. Maar nu doet ze haar opslag en dan voel ik me vooral trots.
Interview: De Morgen: Connie Palmen
​
​
Dit interview trok mijn aandacht omdat ik nooit eerder een boek las van Connie Palmen. Tot grote verbijstering van mijn leerkracht Nederlands in het 6de middelbaar. Hij vond ons echt domme dwaze tieners die iconen niet deftig eerden door geen boeken van bijvoorbeeld Connie Palmen te lezen. Uit protest ten aanzien van zijn autoritaire houding heb ik dit nog steeds niet gedaan. Haar uiterlijk heeft me wel altijd geïntrigeerd. Op de foto bijhorend bij het interview (links) zie ik een soort Robert Smith (The cure) kapsel. Ze wil haar rock ‘n’ roll imago nog steeds behouden ook al is ze 67 jaar. Moet kunnen.
Ze is een gerespecteerd schrijfster die in dit interview een aantal topics aanhaalt waar ik me in kan vinden. Maar bovenal, haar zinnen zijn heel mooi opgebouwd. Alsof je haast een roman leest. Bijvoorbeeld haar antwoord op de vraag: ‘ Was het schrijven van die eersteling een lijdensweg? 'Ik slaagde erin om wat ik innerlijk ervoer te beschrijven met de taal waarmee ik bij wijze van spreken boodschappen doe.' Ik vind deze zin zo mooi klinken. Een mix van eenvoud en welbespraaktheid. En, ze schudt deze zinnen gewoon uit haar mouw, want ze wordt vermoed ik geïnterviewd door middel van een gesprek.
Met haar status kan ze kritisch zijn voor anderen. Dat krediet heeft ze verdiend. Want Connie Palmen deelt een sneer uit in dit artikel naar haar collega schrijfster Delphine Lecompte. (De columniste die door haar markante en wazige persoonlijkheid deelnam aan de ‘Slimste Mens’ en hierdoor heel populair is geworden.) Connie vond de lezersbrief van Delphine Lecompte die onlangs verscheen in Humo ‘afschuwelijk’. Ze schreef dat actrices zoals Maaike Neuville en Hilde Van Mieghem geen echte schrijvers zijn maar producenten van ‘kabbelende gezapige mediocere kutromans’. En dat hun boeken enkel omwille van hun bekend gezicht en mooie verschijning worden uitgegeven. Toegegeven, ik vind ook dat ze hier dreigt een copycat te worden van Herman Brusselmans. Hij veroorzaakte ooit ook heel veel opschudding toen hij schreef over de ontwerpster Ann Demeulemeester. Maar sommige zinnen uit haar columns zijn soms wel hilarisch en een ontspannende trip door haar fantasierijk brein. Connie denkt daar anders over. Ze verwoordt het zo. ‘Met haar opeenstapeling van bijvoeglijke naamwoorden krijgt ze haar columns wel gevuld.’ Een sneer. Maar ook weer geen onterechte. Want Delphine doseert haar adjectieven niet waardoor het soms barok en bombastisch wordt. Maar af en toe heel grappig. Een voorbeeld van Delphine Lecompte uit de Humo van deze week. ‘Je zou je beter bekommeren om de slingerende snottebel van je wanstaltige korstige anemische peuter, de snottebel dreigt te vallen op een 16de-eeuwse atlas die weliswaar niet meer klopt, maar die toch kostbaar is en het niet verdient om besmeurd te worden met vieze hedendaagse lichaamsvochten.' Ja, deze zin vind ik wel heel grappig.
Maar wat ik jammer vind is dat schrijvers hun soort zo naar beneden willen halen. Het heeft met hoogmoed en nijd te maken denk ik. Maar dat vind ik flauw en kinderachtig. Ja Connie en Delphine. Jullie zitten niet meer in de basisschool.
In dit interview wordt ook gesproken over het boek van Lize Spit: ‘Ik ben er niet.’ Dit boek las ik 2 zomers geleden op vakantie in Italië. De zandkorrels wonen nog steeds tussen de bladzijden. Maar wat een geweldig boek om te lezen. Het verhaal gaat over een vrouw wiens partner een psychose doormaakt. Je maakt het echt mee met haar. De waanzin is zo precies uitgeschreven. Het kan bijna niet anders of ze moet hier van dichtbij mee geconfronteerd zijn geweest. De heftigheid en spanning creëren zoveel ontspanning terwijl je leest.
Tot slot wil ik nog een pracht van een alliteratie citeren van Connie Palmen die ik haal uit dit interview.
‘De dappere daad van het debuteren’. Want ook hierin herken ik een stukje van mezelf. Al onze persoonlijke meningen met iedereen van de opleiding via een blog delen, vraagt moed!
​
Recensie FONS
'Vreemde eend in de bijt'. Renate Kerkhofs
https://frisonderwijsnederlands.files.wordpress.com/2015/10/fons_2_1_kerkhofs.pdf
Als ik zeg dat ik op OKAN lesgeef, krijg ik vaak deze reactie. “Amai, dat is een hele uitdaging.” Enerzijds beaam ik dat en anderzijds ook niet. Op dit moment heb ik (te)veel uitdagingen op mijn bord. Maar dat komt (denk ik) omdat ik startende zij-instromer ben, niet per se omdat ik lesgeef op OKAN.
Toen ik het artikel las in FONS over het Portugese meisje Marianna dacht ik… Nu ik start in OKAN zal het mij ooit in een reguliere klas niet zo overdonderen als er een anderstalige leerling zou bijkomen. Ik start met heel veel diversiteit. Ik begrijp ook niet zo goed wat andere leerkrachten zo afschrikt. Wellicht het vele extra werk? De onvoorspelbaarheid van wat een kind wel en niet kan? Hoe traag of hoe snel zal een kind leren?
Mijn verbazing was onlangs zeer groot. Amadou, een leerling van mijn klas die 12 jaar is en 6 maanden in België woont, ging op snuffelstage. Hij mocht dus een week gaan kennismaken in de reguliere vervolgschool. Hij moest op de eerste dag al een toets meedoen en hij kreeg instant stress. De leerkracht had gezegd: “Kijk dan in je smartschool! Dan wist je toch dat je een toets had?” Geen ondersteunende reactie voor een nieuwkomer vind ik. Bovendien ging de klas die week ook zwemmen. Amadou kan (nog) niet zwemmen. De leerkracht had gezegd : “Als je wil komen snuffelen, moet je alles meedoen.” Wat een groot risico qua veiligheid. En, een heel ongepaste reactie. Alsof hij er zelf verantwoordelijk voor is dat hij niet kan zwemmen. En ook maar alles moet accepteren omdat je nieuw bent en je je moet aanpassen.
Toegegeven, we geven onze OKAN – leerlingen veel tijd om te wennen, maar dat is echt nodig om progressie te maken. Op een bijscholing hoorde ik dat de vergelijking wordt gemaakt met topsport als leerlingen uit B-stroom teksten moeten begrijpend lezen. Dan denk ik dat onze OKAN-leerlingen op Olympisch niveau moeten studeren.
Ik lees dat de leerkracht van Marianne een vertrouwd gevoel probeert te geven en ook stapsgewijs te werk gaat. Het inzetten van een andere leerling is volgens mij een heel goede strategie. De nabijheid van de leerkracht en leerlingen gaat het basisgevoel van vertrouwen helpen vergroten.
Ik herken dat gevoel van angst als leerkracht dat Marianna zich zou vervelen. Regelmatig krijg ik ook van sommige leerlingen te horen dat het klassikaal werken te traag gaat. Differentiëren is echt een noodzaak, maar ook heel moeilijk als beginneling. Want daarin moet je groeien en die tijd krijg je eigenlijk niet.
Wat ik ook herkenbaar vind is dat je gelukkig wordt dat je hoort dat een kind zich wel thuis voelt en geïntegreerd. Als je daarin hebt kunnen bijdragen? Dan is dat echt een prachtig (on)afgewerkt product van je dagelijks ploeteren vooraan in de klas.
Graphic Novel
'Mijn vriend Dahmer'
Derf Backderf
Dit boek koos ik vanuit een prikkelende nieuwsgierigheid. Er bestaat een blijkbaar macabere reeks op Netflix over deze seriemoordenaar die ik nog niet heb gezien. Dat werd me ook afgeraden wegens ‘te wreed’. Maar nu ik de graphic novel las van Derf Backderf kriebelt het nog meer om de serie te kijken. Ik wachtte op een bloederige climax naar het einde van het boek toe, maar deze bleef uit. (Daarvoor dient de serie denk ik.) Het boek geeft vooral gestalte aan de ooit onschuldige jongen die Dahmer is geweest. We maken kennis met de verrotte jeugd die van hem een psychopaat heeft gemaakt. Het is een heel ‘compleet’ boek. De personen worden rijkelijk en gedetailleerd beschreven, aangevuld met scherpzinnige tekeningen die veel beter zijn dan je eigen imaginaire wereld.
Het doet me ook nadenken over mijn eigen tijd op de ‘highschool’ in het wereldse Vorselaar. Ik denk terug aan hoe deze periode in mijn leven gepaard ging met plezier, stress, onzekerheid, vrijheid en blijheid. Dan voel ik de eenzaamheid van Dahmer in mijn gezicht porren als je weet dat hij heel die schooltijd geen vrienden had, geen leerkrachten die hem opvingen en ook geen emotioneel beschikbare ouders. Integendeel, ze negeerden hem. Zoals de meeste leerlingen en leerkrachten ook deden. Hij zag er zo kleurloos uit dat hij opging in de massa. Behalve voor Derf en zijn vrienden.
Het boek begint ook heel wreed. Dahmer was als jonge tiener gefascineerd door het oplossen van dode dieren in zuur. Dit zuur verkreeg hij via zijn vader die chemicus was. Een donkere en lugubere interesse die enkel een kind kan aanboren als hij geen ouders in de buurt heeft die nog maar iets interesse tonen in wat hun zoon bezighoudt. Hij wordt ook omschreven als een sociaal gehandicapte jongen die door sommigen werd gepest.
Dahmer had geen warm gezin waar hij sociale vaardigheden leerde, warmte en aandacht kreeg. Zijn vader was getrouwd met zijn reageerbuizen en zijn moeder werd omschreven als een zenuwzieke beschadigde vrouw. Zijn ouders raakten verwikkeld in een vechtscheiding waar hij nog meer in verdween en oploste dan de dode dieren in het zuur.
Hij heeft wellicht gezocht naar manieren om om te gaan met de afwijzingen die hij dagelijks ontving. Onder andere veinsde hij spastische en epileptische aanvallen waarvan hij dacht dat anderen dat grappig vonden. Maar zo creëerde hij almaar meer afstand tussen zichzelf en de anderen. Derf schrijft het omgekeerde van een personificatie bij Dahmer. Hij vertelt gaandeweg hoe Dahmer meer en meer ontmenselijkt. En haast niemand die het zag of doorhad. Het gebrek van nog maar één leerkracht die doorhad dat de jongen steeds stomdronken op school was en sociaal incapabel maakt het ook zo triest. Maar, zou hij dan nog door een bezorgde volwassene veranderd kunnen zijn? Die vraag blijft onbeantwoord. Zelfs een zielenknijper zal het antwoord niet direct vinden denk ik. Op één of andere manier zou ik me als oud leerkracht van hem enorm schuldig voelen waarom niemand een luisterend oor had geboden of hem gewoon opgemerkt had en met zijn ouders in gesprek zou zijn gegaan.
Anderzijds wordt in het boek ook gesuggereerd dat er nergens een gezelligheidsfactor te vinden was bij Dahmer. Hem scherper depersonaliseren dan hoe Derf Backderf doet zal niet lukken. Lees:“De enige mensen met wie Jeff nog contact had kwamen uit de leprakolonie van onpopulaire stumpers en idioten op de onderste trede van de sociale ladder.”
Hoe gruwelijke de ontwikkeling was van Dahmer, des te meer raak je geïntrigeerd door dit verhaal. Het enige nadeel is dat het boek snel leest omwille van de vele illustraties. Hoe walgelijk bepaalde zaken worden geschreven en getekend, hoe sappiger het verhaal. Dat smaakte dan toch naar meer.
Recensie: 'Knack' Anne Provoost
https://www.knack.be/nieuws/cultuur/boeken/schrijfster-anne-provoost-over-de-roald-dahl-hetze-de-bewerkers-zijn-te-ver-gaan/
Anne Provoost vindt dat we genuanceerd en kritisch moeten lezen. En teksten durven aanpassen waar nodig. Ongeacht of de schrijver overleden is of niet. Ze stelt dat het doel van de tekst en de overdracht naar de lezer van het grootste belang blijft.
De tekstaanpassingen die recent zijn gebeurd in de boeken van Roald Dahl vindt ze gewaagd en zou ze wellicht niet gedaan hebben. Omdat er soms zinnen toegevoegd zijn. Zinnen waarvan ze denkt dat de schrijver Dahl een bepaald topic waarschijnlijk niet zo heeft bedoeld en ook moraliserend kan zijn.
Ze kende het concept sensitivity reader pas bij het uitbrengen van haar debuut. Ikzelf leer het nu pas kennen. Het zijn proeflezers die een tekst nalezen en kritisch screenen op gevoelige onderwerpen. Mijns inziens is dat niet altijd overdreven. Het kan zijn dat je soms onbedoeld te weinig empathisch bent over bepaalde onderwerpen. Het betekent dan nog niet dat je sowieso je tekst moet aanpassen. Maar belangrijk blijft denk ik net zoals Anne Provoost stelt dat je de dialoog over een bepaald onderwerp moet durven blijven aangaan.
Daarnaast vind ik ook dat we soms wel eens niet genuanceerd mogen zijn. Zeker wanneer we ons begeven in de wereld van de fictie. Daarvoor is net deze (fictieve) ruimte gecreëerd lijkt mij. Roald Dahls lezerspubliek zijn tenslotte kinderen. Zij hebben nog niet die schat aan woorden ter beschikking om zich steeds met volledige nuance uit te drukken. Soms zijn dieren, mensen, dingen gewoon mooi of lelijk. Ik begrijp in deze discussie ook niet goed wie zich nu bekritiseerd of beoordeeld voelt door Roald Dahl. Ik vind het eerder gevaarlijk omdat we onze kinderen hierdoor misschien overgevoelig maken. En in tijden waarin de polarisatie over heel wat topics heel groot is, helpen we hen hier niet echt mee denk ik.
Reacties op andere blogs ( WES3)
Deze klasgenoten kregen alvast een bondige reactie op hun creactieve culturele literaire blogs van mij.
Chantal
Hoi Chantal
Ik las jouw recensie over de ‘workshop fysiek theater. ‘ Wat een ervaring moet dat geweest zijn. Het is inderdaad iets waar wellicht veel mensen gène over hebben. Om zich bloot te geven op een podium bij onbekenden. Ik zou dat ook hebben. Hoewel ik zelf heel veel rollenspellen in opleidingen heb gevolgd toen ik psychotherapeut werd. De schaamte blijf je voelen. Maar je leert er enorm veel uit. Ik heb ook echt iets concreet aan jouw post over het niet gewoon aannemen van een emoties maar het steeds navragen. Ik merk in de klas bij de OKAN-leerlingen dat ze soms zo naar mij kunnen staren. Je denkt dan vaak … Wat zouden ze denken? Of: ‘Ze vinden de les niet interessant.’ Uiteraard zal dat soms kloppen maar als je even aftoetst wat ze precies denken, komen er vaak heel andere onverwachtse reacties. Bedankt om hier nog eens even aan te herinneren met deze post!
Veel cultureel plezier nog!
Groetjes,
Sofie Van Doninck
Laura
Hoi Laura
Wat een toeval! Ik heb hetzelfde boek gelezen. Net zoals jij ben ik ook een fan van (true) crime. Hoewel ik huiver van gruwel, ben ik er soms ook door geïntrigeerd. Maar, ik moet bekennen dat ik de serie nog niet heb bekeken. Ik heb het nog niet aangedurfd. Ik vind de tekeningen in het boek heel luguber en mijn verbeelding slaat hierdoor al op hol. Dus, ik houd me vast voor de serie. Als ik ze bekeken heb, kunnen we onze indrukken delen.
Net zoals ik heb je maatschappelijk werk gestudeerd en wellicht ook gefascineerd door het verhaal achter de moordenaar. Wie was hij als kind, hoe gedroeg hij zich voor de moorden, zat er ook iets goeds in hem,... Dat kom je vind ik beperkt te weten. En toch krijg je wel een rijk beeld van wat voor outsider hij was op highschool. Ik kreeg er niet genoeg van, en vond het spijtig dat het zo snel uitgelezen was!
Heel mooie blog in ieder geval. Een opname van DIW zie ik zeker ook zitten!
Groetjes Sofie Van Doninck
Maider
Hoi Maider
Wat een mooie en overzichtelijke blog! Proficiat! Ik krijg hierdoor heel sterk de neiging om heel mijn lay-out aan te passen. Dus ik ben een beetje jaloers op jouw degelijke website. Knap gedaan.
Het boek "Als de regen niet valt" doet me denken aan het boek "Het diner" van Herman Koch. Dat heb ik thuis liggen en ga hier terug aan beginnen! Mij jouw recensie doet me enorm zin krijgen in het lezen van dit boek.
Ik houd er ook van dat personages rijkelijk worden beschreven. Dat geeft diepgang en dan krijg ik het gevoel dat ik mijn tijd zinnig besteed. Je schrijft dat geheimen worden onthuld in het boek. Ze worden gedeeld zodat het gezin verder kan. Ik heb zulke gesprekken vaak gefaciliteerd toen ik nog als hulpverlener werkte. En toch bedenk ik me vaak in het leven hier - en - nu dat het ook wel iets moois heeft om gewoon je indrukken op te slaan, niet uit te spreken en verder te gaan. Op een bepaalde manier geeft me dat ook rust. Dat je gebeurtenissen gewoon mag beleven zonder ze opnieuw te moeten herschrijven.
Geniet nog verder van de vakantie!
Groetjes,
Sofie
Sharing is caring
Voeg hiernaast jullie onmisbare reacties toe of mail ze naar mij!
Dankjewel
Sofie-vd@hotmail.com
