"Alle schone dingen."

WES 2. Toneelvoorstelling met Tom Dewispelare. Het Toneelhuis.

Het toneelhuis blijkt een hete zwarte doos te zijn. In mijn verbeelding had dit huis veel meer allure. De organisatie was niet voorzien op een hittegolf in september. Dat is begrijpelijk. Toch heeft het ervoor gezorgd dat naar het einde toe, mijn aandacht fel verslapt was en ik belangrijke informatie gemist had. Gelukkig had mijn cultureel maatje de climax wel opgeslagen. De moeder van Tom had zichzelf vergast in haar auto. Zeer tragisch.

Het toneel leek autobiografisch. Hij speelde zeer authentiek. Ik hoop dat het verhaal niet echt gebeurd is. Al ben ik realistisch en besef dat zelfmoord regelmatig gebeurt.

Het was een low budget toneel, ondanks dat de tickets 27euro per stuk bedroegen. Dat is best veel vind ik. Hij, de regisseur of de schrijver had het inventief en economisch aangepakt. Bij het binnengaan kregen een aantal toeschouwers een kaartje met een getal erop. Er stond ook een woord of zin bij geschreven. Deze toeschouwers en ook de mensen die op de eerste rij zaten, werden af en toe ingeschakeld om mee te doen met het toneel. Dat zijn een aantal tegenspelers uitgespaard! Wij (mijn maatje en ik) zouden prompt de zaal verlaten of een thermische shock ensceneren mochten wij uitgekozen worden om mee te spelen. Gelukkig was het niet zo. We speculeerden ook over de toeschouwers die plots meespeelden, dat ze stiekem toch acteurs waren die incognito in de zaal zaten. Zoals, ook goed verstopt, de grote Jan Eelen op één van de achterste rijen zat. Hij is één van mijn helden.

Het toneel gaat over een jongen die zich heel eenzaam voelt in zijn zoektocht en verdriet. Omdat zijn moeder een depressie heeft en suïcidale gedachten. Hij noteert steeds klein gelukjes. Alle schonen dingen dus. Redenen genoeg om wel van het leven te houden. Oorspronkelijk ging hij tot 1000 dingen gaan, maar een lief van hem, zorgde voor nieuwe energie en hij bleef schrijven. Ik som enkele schone dingen op: een banana-split, een liedje op een LP dat nog enkele minuten instrumenteel doorgaat, … Met andere woorden: ‘kleine gelukjes’. De toeschouwers met de nummers op de kaartjes moesten hun zin of woord lezen als Tom het getal luidop zei. En iedereen gehoorzaamde braaf.

Op één of andere manier was het toneel niet beklijvend, maar wel grappig en luchtig. Ondanks het donkere thema. Het was een heel mooie manier om aan te tonen hoe veerkrachtig je als kind kan zijn zijn als je ouder psychisch ziek is. Het was absoluut de moeite, maar ik had er net iets meer van verwacht.