Het smelt. (Film)

WES 2

Omdat ik de pageturner van Lize Spit dit jaar nog maar net heb gelezen, zat ik uiteraard op de eerste rij voor de verfilming, samen met een culturele vriendin. Ik ging ervan uit dat Veerle Baetens goed zou zijn in het weergeven van sferen in haar regie projecten. (Omdat ze zelf heel precies acteert in bijvoorbeeld Tabula Rasa of The broken circle breakdown.) Ik zou haar regiedebuut omschrijven als fenomenaal. Ze is grandioos geslaagd om de grijze, treurige, emotioneel arme omgeving na te bootsen. Ook de typecasting kon niet beter. De acteurs die de personages Eva en haar mama speelden, presteerden ongelooflijk goed. Alsof ze het niet speelden.

De film is qua verhaal wel zeer geconcentreerd en heeft vooral één grote rode draad. Bijvoorbeeld de tragikomische stukken van Eva haar zus Tesje, die maniakaal tokkelt op de oude PC, zie je bijvoorbeeld niet. Maar ik heb het niet echt gemist.

Ook een enorme meerwaarde in de film is de treffende gelijkenis tussen het jonge en volwassen personage Eva. Dat doet de film ook kloppen op dat vlak. Over deze subtiele details werd zeer goed nagedacht.

Ik vraag me af hoe ‘spannend’ de film is als je het boek niet hebt gelezen. Want die spanning en die drive om door te lezen heb je minder omdat je de snelheid van een film nu eenmaal zelf niet in de hand hebt. Maar ik kan me voorstellen dat je jezelf wel heel de tijd afvraagt waarom Eva rondrijdt met een blok ijs. Ik weet nog dat ik op het einde van het boek op een bepaalde manier teleurgesteld was. Ik had een ander einde verwacht en ik kon me daarom minder goed inleven. Bij de film komt dit einde wel zeer hard binnen. Emotioneel overrompeld omvat de overdracht op ons als publiek niet in het minst. Als je van zwaarte, tristesse en melancholie houdt, kan je deze film niet negeren. Een meesterwerk. Zowel het boek, als op het doek.