De eenzaamheid van de priemgetallen.

WES 2/ Roman van Paolo Giordano.

Zouden alle Paolo’s romantici zijn? Je hebt Paolo Giordano, Paolo Cognetti en zeer recent ontdekte ik echter het nummer “Iron Sky” van Paolo Nutini. Ik was zwaar onder de indruk van dat lied. In mijn hoofd zijn alle Paolo’s nu schrijvers van prachtige weemoedige liederen en of verhalen. ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ kwam uit in 2009 en het was een bestseller. Dat vond ik toen niet meer dan normaal. Nu, enkele jaren, ervaringen, bevallingen, job wissels, fysieke verloederingen later, vind ik het nog steeds een zeer fijnzinnig geschreven roman die de aarzelende aantrekking tussen twee bijzondere mensen heel absoluut weet te omschrijven. De tristesse van de twee hoofdpersonages wordt zo authentiek neergeschreven. Het zijn vooral de omschrijvingen, gevoelens, omgeving en bedenkingen van de hoofdpersonages die het verhaal zo rijk maken. En het zijn inderdaad de gevoelens van leegte, ontreddering, zich niet begrepen voelen die hen zo verbinden. Niet het cliché van de fysieke aantrekking. Maar waar ik toch op het einde achterbleef met een lichte teleurstelling. Ik vind het jammer dat Alice niet heeft kunnen zeggen tegen Mattia dat ze dacht zijn verdwenen zus te hebben gezien. En dat dat de reden was dat ze hem terug naar Italië heeft gelokt. Die conversatie heb ik toch een beetje gemist. En soms werden bepaalde stukken te lang en gedetailleerd uitgeschreven. Passages die niet per se bijdroegen aan het verhaal. Maar als je deze zinnen leest; word je meteen in de sfeer gebracht van het boek.

“Als ze een punt had kunnen kiezen waarop ze opnieuw mocht beginnen, dan zou het dat punt geweest zijn: Mattia en zij in een stille kamer met hun binnenwerelden die aarzelen elkaar te raken, maar die precies in elkaar pasten.” P.284

Want Mattia en zij waren verbonden door een onzichtbare, elastische band die schuilging onder een hoop onbenulligheden, een band die alleen kon bestaan tussen twee mensen zoals zij: twee mensen die hun eigen eenzaamheid in de ander hadden herkend. P.285

285

Deze passages brengen je meteen in de sfeer van het boek.