Patserige punten.

WES 2 "Wat is het punt van punten?"

https://www.standaard.be/cnt/dmf20231024_96969881

Als nieuweling in het onderwijs is het voor mij ‘raar’ om leerlingen te moeten beoordelen. Ik als leerkracht bepaal op die manier zoveel voor leerlingen. Het artikel dat ik hierover las, omschrijft alles waarvoor ik me ‘schaam’ als het gaat om punten geven.

Want wat zeggen cijfers eigenlijk? Voor mij zegt dat dus te weinig. Ondanks dat onze rapporten bol staan van vakcommentaren die gelukkig nog wat duiding geven bij de cijfers. Ik voel me vaak in een arbitraire machtspositie staan als ik de cijfers ingeef in Score.

Zeker omdat er toch nog steeds iets subjectief gebeurt, een onvermijdelijk mechanisme als je verbetert. Ik vraag me dus af of ik wel altijd consequent ben als ik verbeter. Bijvoorbeeld: ‘Zal ik voor de ene leerling toch iets milder zijn omdat hij dyslectisch is maar toch zo goed meewerkt in de klas’. Ik denk dat dit voor veel leerkrachten herkenbaar is. Maar misschien toch ook een taboe.

Daarnaast bekruipt me soms het gevoel van boosheid als leerlingen hun taak te laat inleveren. Want dat betekent weer extra alertheid en werk om een leerling achterna te hollen. Niemand geeft toch graag een nul? Zeker niet omdat er misschien overdreven assertieve ouders een terechtwijzende e-mail sturen en je dan graag het gevoel geven dat je hun kind oneerlijk hebt behandeld. In die verantwoordingsgesprekken heb ik absoluut geen zin.

Ik ben het er wel mee eens dat punten op een bepaald moment kunnen meten (ik heb meetkunde altijd gehaat) of een leerling op een bepaald moment onder welbepaalde omstandigheden een bepaald inzicht heeft of niet. Samengevat gaat het er dus nog steeds gewoon over of leerlingen bepaalde leerstof begrepen hebben of niet. Of je die leerstof nu doceert of met een zeer mooie uitgewerkte actieve werkvorm overbrengt maakt uiteindelijk niet zoveel uit. (voor de leerlingen uiteraard wel) Tijdens een klassenraad blijft de puntenboek in score gewoon de heilige graal.