Soenami!

WES 1 Stand up comedyshow van Soe Nsuki.

Het was geen wervelende show, maar soms absoluut grappig. We hebben zeker gelachen, ik en mijn maatje. Maar als ik naar een comedyshow ga kijken verwacht ik om minstens 1 keer te bulderen. Helaas. Dat is niet gebeurd. Soe lacht zelf wel veel en vooral met zichzelf. Dat weet ik dan wel enorm te appreciëren. Dat betekent voor mij dat er een bescheiden persoon huishoudt in haar hyperkinetische schil.

Eerst vertelt ze over haar zwangerschap en bevalling. Toen raakte ik al wat verveeld omdat het thema voor mij echt gepasseerd is en ik me inmiddels in een toestand bevind waarbij mij eigen gebroed weigert om me een knuffel te geven. Zo heb ik ze nochtans niet opgevoed. Het thema is dus te ver van mijn bed ondertussen.

Nadien schakelt ze over op de gebrekkige werking van ons geheugen. Wanneer je het nodig hebt, bijvoorbeeld op een sollicitatiegesprek, vind je het correcte antwoord niet in de chaotisch geordende schuiven. Anderzijds ploept er te pas en te onpas, een schaamtelijke gebeurtenis naar boven zonder dat je daarom vraagt. Ja, dat herken ik zeker. Dat vond ik tof. Toen voelde ik connectie met haar.

Ze spreekt ook over het hebben van een innerlijke criticus. Mijn maatje en ik stonden het eerst in de rij toen ze die eigenschap uitdeelden. Het vervelende aan die eigenschap is dat hij nooit eens in een winterslaap gaat. Neen. De criticus maakt steeds overuren in ons hoofd. Dat is ook bij Soe het geval.

Ze vertelt ook over de evolutie van haar tv-carrière en hoe het filmen van Vlaanderen Vakantieland allesbehalve vermakelijk is en louter een technische aangelegenheid blijkt.

Er werd haar, in deze show, een beetje opgelegd om het te hebben over het thema racisme. Hoe raar dit ook klinkt, het is blijkbaar interessant en hip. Het was echt tragikomisch toen ze vertelde dat een radio rekruiter haar ooit opbelde met de vraag of ze nog gekleurde soortgenoten had omdat ze een beeld moesten geven van de realiteit in de straat. Ze voelde zich compleet samenvallen met haar huidskleur. Een onintelligente stunt. Zoals alle comedians doen voerde ze een sketch op van zij, die dan maar op zoek ging naar aanvaarding, door allemaal andere vissen en soortgenoten in de zee. Ze imiteerde een krab op een heel schattige manier. De krab sprak: ‘Sorry Soe, hier in de zee is het te krab’. Ja, dat vonden we een goed slot. We verlieten ontspannen de zaal. Missie voor 80 procent geslaagd.